Το ντεμπούτο των Acid Bath επηρέασε το sludge κύκλωμα και το χώρο του
ακραίου doom χωρίς να αγκιστρώνεται σε κανένα από τα παραπάνω ιδιώματα.
Πχ δεν είναι (ηχητικά) τόσο
ακραίοι όσο κάποια πρώιμα ονόματα του χώρου, όπως οι
Eyehategod, αλλά η ατμόσφαιρα που δημιουργούν, σε
συνδυασμό με τους νοσηρούς στίχους, σκιαγραφούν το προφίλ του εκφυλιστικά
διαταραγμένου ένοικου της διπλανής πόρτας. Ο δίσκος αποτελεί ένα μεγάλο
αηδιαστικό χωνευτήρι ακραίων ήχων όπου doom, rock, death metal, punk και black metal σκατοψυχία ενώνονται
προκειμένου η μπάντα να ξεφορτώσει όση πίσσα κουβαλούσε μέσα της. Τα riffs και τα solos σκοτώνουν με στιλ και ποικιλία ενώ το rhythm section δεν παίρνει αιχμαλώτους. Πάνω σε αυτή τη
βάση, τα φωνητικά του Dax Riggs απλώνουν τις επιβλαβείς παραφυάδες τους ανάμεσα σε brutal γρυλίσματα, black metal σκισίματα και απολαυστικά άρρωστα καθαρά vocals που δίνουν ένα ανατριχιαστικό συναίσθημα
στο άλμπουμ. Η φωνητική του performance αποτελεί την παντομίμα της παράνοιας, την εξομολόγηση ενός κατακερματισμένου
μυαλού που βγήκε ξανά στον ΄΄πολιτισμένο΄΄ κόσμο. Τέλος, το εξώφυλλο του δίσκου
απεικονίζει τις καλλιτεχνικές ευαισθησίες του διαβόητου serial killer John Wayne Gacy, ενώ περίμενε την
εκτέλεση του. Καλά παιδιά.
ΛΓ