Αυτός ο ελβετικός σουγιάς συνδυάζει post metal και
τα hardcore grooves των Breach.
Στη πράξη αυτό σημαίνει ότι
η μπάντα εννοείται πως είναι νευρωτική με τους Neurosis ενώ ο τόνος της κιθάρας
θυμίζει Isis (εποχής Celestial).
Παρ’όλα αυτά, η μπάντα δεν ακολουθεί αυστηρά ορχηστρική προσέγγιση,
εμπλουτίζοντας το βασικό πυρήνα της με Breach τσίτες καθώς και στοιχεία από
τεχνικές noisecore μπάντες όπως αυτής των Botch. Το βάρος μετατίθεται, λοιπόν, στην επιθετικότητα και όχι
τόσο στην ατμόσφαιρα ενώ και τα φωνητικά
ακολουθούν το δρόμο των ουρλιαχτών (με κάποια καθαρά να σπάνε τη μαυρίλα ή να
την κάνουν χειρότερη).Μετά τις πρώτες ακροάσεις, αυτό που βιώνεις ως ένα τοίχο
θορύβου αρχίζει να αποδομείται, φανερώνοντας κρυφές λεπτομέρειες που μιλούν στο
υποσυνείδητο και εξάπτουν τη φαντασία του ακροατή, οπότε ίσως και να σκαλώσετε
και με το στιχουργικό concept του δίσκου. Το τελευταίο αφορά την (επιθυμητή;) κατάρρευση
του δυτικού πολιτισμού ως αναπόφευκτο σημείο των ιστορικών συγκυριών (βλέπε πχ
και πτώση της Ρώμης) καθώς και μια κριτική στον σημερινό καταναλωτικό τρόπο
ζωής που ίσως φέρει γρηγορότερα το τέλος.
ΛΓ