Μια απώλεια σφραγίζει την τέχνη. Το Μάρτιο του 2018 ο μπασίστας των Cave In, Caleb Scofield (επίσης Old Man Gloom, Zozobra) επιστρέφοντας από το προβάδικο του γκρουπ, πεθαίνει σε αυτοκινητιστικό ατύχημα. Η μπάντα αποφασίζει να ολοκληρώσει τις
ηχογραφήσεις και να κυκλοφορήσει το δίσκο ως ελάχιστο φόρο τιμής στον εκλιπών Scofield. Μόνο που μια τόσο ιδιαίτερη περίπτωση συγκροτήματος όπως οι Cave In δεν μπορούν να αρκεστούν σε δακρύβρεχτες δηλώσεις και σε συναισθηματικά κλισέ. Αντίθετα, παρουσιάζουν ένα από τα καλύτερα album της 20χρονης πορείας τους, τιμώντας το μπασίστα τους με τον καλύτερο τρόπο. Φυσικά το άγγιγμα της απώλειας διαποτίζει το δίσκο, αντανακλώντας τη δύσκολη περίοδο που πέρασαν τα υπόλοιπα μέλη μέχρι την ολοκλήρωση του νέου υλικού, αλλά δεν υπάρχει πουθενά το αίσθημα της μιζέριας. Σίγουρα πιο εσωστρεφές συναισθηματικά αλλά μουσικά heavy και με στοιχεία από όλους τους προηγούμενους δίσκους τους (κάποια περάσματα παραπέμπουν μέχρι και στις 90s ανισόρροπα κάφρικες στιγμές τους). Στο δίσκο ξεχωρίζουν οι ώριμες, μεστές φωνητικές ερμηνείες παράλληλα με τις διάφανες κιθαριστικές μελωδίες οι οποίες έχουν βάση πότε το heavy υπόστρωμα και πότε τις αέρινες ενορχηστρώσεις. Είναι ο πειραματισμός της μπάντας, σε όλη τη διάρκεια της πορείας τους, ο οποίος είναι αποτέλεσμα ιδιοσυγκρασίας των μελών της μπάντας και όχι απλά θέμα μουσικού γούστου. Ο δίσκος προσφέρει κομματάρες ενώ έχω την εντύπωση ότι οι Cave In σε αυτό το album παρουσιάζονται πιο εστιασμένοι με πιο to the point συνθέσεις, διατηρώντας και εκείνη την αγαπημένη drone θέρμη στις κιθάρες. Δε γνωρίζω αν πρόκειται για τον τελευταίο δίσκο τους, ξέρω όμως ότι με αυτό το album οι Cave In ξεπληρώνουν με τον καλύτερο τρόπο την απώλεια του φίλου τους. Από μια τόσο ξεχωριστή μπάντα δεν περίμενα τίποτα άλλο.
ΛΓ