Εδώ πλανήτης Ιαπωνία. Αυτά τα τζαπάνια είναι από τα
ικανότερα εξώγαμα των Melvins
και στο Pink τα σπάνε όλα με
γαμημένη ένταση, άσχετα αν στο πρώτο κομμάτι ακούμε εκκωφαντικό drone και οι κιθάρες σ’ αγκαλιάζουν με γυαλόχαρτο. Η συνέχεια περιλαμβάνει punk που ακούγεται σαν να χάλασε το πλυντήριο και γαμάτα φωνητικά, στη μητρική τους γλώσσα, που προσδίδουν έναν εξωτικό τόνο. Επίσης στα solos της Wada νοιώθω ότι με πετσοκόβουν katana πριν η μπάντα επιστρέψει στη διαρκή φασαρία random ιαπωνικής ηλεκτρικής συσκευής. Το υλικό του δίσκου κακοποιεί το doom/punk/rock’n’roll/drone απόθεμα ενώ η καταγωγή της μπάντας διυλίζει το αποτέλεσμα, προσφέροντας μια εμπειρία εξωτικού παροξυσμού στους μη κάτοικους Τόκιο. Μέχρι και το βιβλιαράκι του album μυρίζει γαμάτα! Ο δίσκος κλείνει με τον ύμνο ‘’Just Abandoned Myself ‘’ το σόλο του οποίου φέρνει δάκρυα χαράς ακόμα και στον πιο σκληρό σαμουράι.
γαμημένη ένταση, άσχετα αν στο πρώτο κομμάτι ακούμε εκκωφαντικό drone και οι κιθάρες σ’ αγκαλιάζουν με γυαλόχαρτο. Η συνέχεια περιλαμβάνει punk που ακούγεται σαν να χάλασε το πλυντήριο και γαμάτα φωνητικά, στη μητρική τους γλώσσα, που προσδίδουν έναν εξωτικό τόνο. Επίσης στα solos της Wada νοιώθω ότι με πετσοκόβουν katana πριν η μπάντα επιστρέψει στη διαρκή φασαρία random ιαπωνικής ηλεκτρικής συσκευής. Το υλικό του δίσκου κακοποιεί το doom/punk/rock’n’roll/drone απόθεμα ενώ η καταγωγή της μπάντας διυλίζει το αποτέλεσμα, προσφέροντας μια εμπειρία εξωτικού παροξυσμού στους μη κάτοικους Τόκιο. Μέχρι και το βιβλιαράκι του album μυρίζει γαμάτα! Ο δίσκος κλείνει με τον ύμνο ‘’Just Abandoned Myself ‘’ το σόλο του οποίου φέρνει δάκρυα χαράς ακόμα και στον πιο σκληρό σαμουράι.
ΛΓ